عشق پیش دلت ای نادره می بازد رنگ

پیش این منظره هر پنجره می بازد رنگ

نیم روزی ست گر افسانه این بازی عشق

پیش آن جلوه هر خاطره می بازد رنگ

کیست بر پاکی باران نزند شبنم صدق

آب از دیدن این طاهره می بازد رنگ

نزد خورشید که با ذره ای از پرتو او

شب بی غیرتی شب پره می بازد رنگ

رنج تبلیغ تو ای شیخ قبول افتد، لیک         

پیش خاموشی یک، حنجره می بازد رنگ

شعبه در شعبه اگر دفتر فریاد زنی

همچو پژواک در این دایره می بازد رنگ

داغ خون تو چنان شعله بر افلاک کشید

که شب حادثه زین نایره، می بازد رنگ

نامت ای قبله حاجات، گشاد کار است

گوش چشمی بنمایید گره، می بازد رنگ

علی قلی امیر حمدی

 نوشته شده توسط باران در دوشنبه 89/11/4 و ساعت 5:4 عصر | نظرات دیگران()

مؤلف: علی اخترشهر (عضوهیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان)

پـیـروزی انـقـلاب اسـلامـی ایران به رهبری امام خمینی (ره) یکی از بارزترین رخدادهای قرن بیستم به شمار می‌رود. انقلابی که در ابعاد گوناگون، منشاء پیامدهای بنیانی و شگرفی در سـطـح جهان گردید و علاوه بر آن که به انسان‌ها کرامت، به مسلمانان شوکت و به مؤ منان عزّت و عظمت بخشید، در ایران بر منافع بیگانگان خط بطلان کشید.

بـی گمان، ویژگی ضد استعماری این انقلاب عظیم، راه هرگونه سوء استفاده بیگانگان از مـنـافـع مـلی را سـدّ کـرد و عـزم دشـمـنـان را در از بین بردن اهداف ضد استعماری نظام اسلامی دوچـندان نمود. طرح نقشه‌های جدید در جهت دست یازی به خاک، هویت، فرهنگ و منافع ملت، در دستور کار دشمنان قرار گرفت.

در ایـن مـیـان، نـقـش رهـبـر ی در شـناخت دشمن و شگردهایش از عـوامـل اصـلی پـیـروزی و تداوم انـقـلاب اسلامی بـه شمار می‌رود. امروز نیز تبیین دیدگاه‌های رهبری در جهت آگاهی مردم و نسل جوان و خنثی سازی توطئه‌های جدید دشمن بسیار مهم و مؤثر خواهد بود.

برای تصمیم گیری و چگونگی واکنش در برابر دشمن باید ابتدا او راشناخت، به اهدافش پی بـرد و روش‌های او را در ضـربـه زدن و رسـیـدن به اهدافش بازشناخت همچنان که باید نقاط ضـعـف و قـوت او را مـورد مـطـالعـه قـرار داد. بـه مجموع این کارها دشمن شناسی گویند. اگر شـنـاسـایـی دشـمـن خـوب انـجـام نـگـیـرد آثـار مـنـفـی آن در مراحل تصمیم گیری و برخورد، خود را نشان می‌دهد.

مقام معظم رهبری ضمن تاءیید دشمن شناسی، به عنوان یک وظیفه مستمر می‌فرماید:" ملت ایران به همان نسبت که دشمن، روشهای خود را در توطئه علیه ایران اسلامی پیچیده‏تر می‏کند، باید بر هوشیاری و آگاهی خود بیفزایند و با آمادگی معنوی، فکری، سیاسی و حفظ وحدت و اتصال و ارتباط با یکدیگر، چهره دشمن را در هر لباسی که هست، شناسایی کند." 1

اهداف دشمنی

پـس از پـیروزی انقلاب اسلامی، دشمن برای اعاده حیثیت و نیز منافع از دست رفته خود، از بین بردن نظام اسلامی را در دستور کار خود قرار داد.

از منظر رهبری، بعضی ازراهکارهایی که دشمنان در جهت براندازی نظام درتلاش هستند، عبارتنداز،

1. تضعیف و تخریب باورهای دینی.

حـفـظ هـویـت فـرهـنـگـی و دیـنـی نـشـانـه ای از شـخـصـیـت و استقلال ملت‌هاو تضعیف آن نشانه وابستگی ملت‌ها است. اعتقاد به حفظ (هویّت دینی ) و دفاع از آن تـا پـای جـان، نـظـام نـوپای جمهوری اسلامی را برپا کرد و آن را در برابر تهاجمات گـونـاگـون دشـمـن، مـقـاوم و پایدار نمود. اگر دشمن بتواند این اعتقاد را از ذهن مردم بزداید، مـقـاومـت‌ها و ایـثـارهـا و فداکاری‌ها هم به دنبال آن از بین خواهند رفت و کشور دوباره در سلطه اجانب قرار خواهد گرفت. آیت الله خامنه ای در این باره می‌فرماید:"آنها حاضرنیستند ببینند درمقابل چشمشان پرچم دین و دمکراسی روی یک علم برافراشته شود. سعی آنها این است که بین مردم سالاری و دین فاصله ایجاد کنند."2

و براین اساس " تلاش دشمن این است که مردم را ازنظام اسلامی دلسرد و پایه‌های ایمان و عقیده وعمل دینی را درمردم سست کند."3

2. تضعیف ارکان نظام اسلامی.

بـعـد از پیروزی انقلاب اسلامی، بسیاری از نهادهای خودجوش انقلابی،فعّالیّت‌های خود را شروع کرده، و با الهام از رهنمودهای رهبری نظام به کار خود ادامه دادند. از جمله اهداف دشمن در جهت براندازی نظام اسلامی، تضعیف و تخریب این ارکان نظام می‌باشد که نقش مهمّی در تداوم پیروزی انقلاب ایفا می‌کردند. ازمهمترین اهداف دشمن در این زمینه تضعیف اصل ولایت فقیه بوده است. اصل ولایت فقیه به عنوان مهم ترین رکن نظام جمهوری اسلامی به شمار می‌رود؛ اصلی که نظام اسلامی را یک نظام دینی قرار داده و سببِ امتیاز آن از نظام‌های مـوجـود دنـیـا شـده اسـت ؛ بـه همین دلیل این رکن مورد هجوم دشمن قرار گرفته،که گاه توسط عوامل داخلی دست به انجام آن‌ها می‌زند. رهبری دراین باره می‌فرماید." استکبار جهانی این بار تصور کرد که می‏تواند روش مؤثرتری را برای مبارزه با انقلاب اسلامی تجربه کند و بر همین اساس پس از مطالعه زیاد به این نتیجه رسید که باید رهبری انقلاب را هدف قرار دهد، زیرا می‏داند که با وجود یک رهبر مقتدر در ایران اسلامی، همه توطئه‏های آنها نقش بر آب خواهد شد."4

ایشان درادامه می‌فرماید "رهبری یعنی آن نقطه‏ای که مشکلات لاعلاج دولت به دست او حل می‏شود، نفس او حقیقت را برای مردم روشن و توطئه دشمن را بر ملا می‏کند، تبلیغات دروغ و ترفندهای گوناگون دشمن را افشا می‏کند و به مردم امید می‏دهد. در برابر توطئه سیاسی بین‏المللی می‏ایستد و تمامیت انقلاب را در مقابل توطئه‏گران قرار می‏دهد و دشمن را وادار به عقب نشینی می‏کند، رهبری در برابر اختلاف‏افکنیهای دشمن، مایه الفت و مانع تفرقه می‏شود و دستها را در دست هم می‏گذارد."5

3. تضعیف روحانیت.

بـی‌تـردیـد حـضـور روحانیتِ آگاه و متعهد، در خیل عظیم نیروهای مردمی، نقش مهمی در پیروزی انـقـلاب اسـلامـی ایـفا کرد. پیش قراولانی که در راه اعتلای کلمة اللّه و احیای اسلام ناب محمدی (ص ) از هـیـچ کـوشـشی دریغ نکرده و هم چون مراد و مقتدای خود، جان بر کف پذیرای هر گونه خـطر گردیدند. به همین دلیل هم آماج حملات دشمنان و وابستگان آن‌ها قرار گرفتند. ازاین رو رهبری می‌فرماید." دشمنان اسلام از مقابله با نظامی که منافع نامشروع استکبار را در منطقه برهم زده است، دست نخواهند کشید و با آن آشتی نخواهند کرد. تجربه‏های شکست‏خورده آنان سبب شده است که روشهای خود را در مقابله با ملت ایران پیچیده‏تر کنند و امروز به این نتیجه رسیده‏اند که برای زدن و کوبیدن انقلاب، باید به سراغ حوزه‏های علمیه و دانشگاهها و یا یک فرد معمم بروند، تا بلکه از طریق آنها به هدف خود برسند، اما توطئه‏گران از بیداری حوزه و دانشگاه و هوشیاری بزرگان این کشور غافل بودند."6

4. القای ناکارآمدی دین.

القای ناکارآمدی دین، از سوژه‌های مهمی بود که در جهت از بین بردن هویت دینی نظام اسلامی توسط بیگانگان در دستور کار قرار گرفت. طرح شبهاتی در خصوص محدودیّت قلمرو احکام دیـنـی و نفی جاودانگی احکام اسلامی، نمونه ای از این حرکت دشمن در جهت القای ناکارآمدی دین محسوب می‌گردد که در ذیل به بعضی از آن‌ها اشاره می‌شود.

اسلامِ هزار و چهارصد سال پیش در مورد مفاهیم اجتماعی امروز نظر ندارد و اگر هم مطلبی داشته باشد قرائت‌ها از آن متفاوت است و در تعارضِ با هم، همه ساقط می‌شوند.

فـقـه قـابـلیـت اجـرا در هـمـه زمـان‌ها را نـدارد و حکومت دینی به معنی اجرای احکام شریعت نیست

": استکبار در سی سال اخیر همه امکانات سیاسی ـ اقتصادی و نظامی خود را برای نابود کردن انقلاب اسلامی به کار گرفته است اما به این نتیجه رسیده که حمایت بی دریغ ملت و اتکای نظام اسلامی به ایمان عمیق مردم، از بین بردن جمهوری اسلامی را ناممکن کرده است و به همین علت با همه توان، خنثی کردن وجهه ضداستکباری و کاهش محتوای دینی و روح انقلابی نظام را دنبال می‌کند که این واقعیت هوشیاری کامل ملت و مسئولان را می‌طلبد"7

5. تفکیک دین از سیاست.

پـیـروزی انـقـلاب اسـلامـی ایـران توانست معادلات سیاسی جهان را برهم زده و با ارائه نوعی حـکـومـت دینی، دین را در تمام عرصه‌ها مطرح کند. ظهور این حکومت دینی که بیانگر جامعیت دین اسلام بود، بیگانگان را به فکر مقابله با این جریان دینی انداخت.

"دشمنان اسلام درطول یک قرن و نیم گذشته سعی کرده بودند اسلام رابه طورکلی ازعرصه زندگی جامعه بیرون رانده و باطرح نظریه جدایی دین ازسیاست، دینداری رافقط پرداختن به عبادت و اعمال شخصی قلمداد کنند و با حذف اسلام ازصحنه سیاست جهان، کشورهای اسلامی راعرصه غارتگری‌ها و تاخت و تازهای سیاسی خود نمایند."8

6. شکست و نابودی اسلام و نظام اسلامی.

ایـمـان و بـاورهـای دیـنـی مـسـلمـانـان هـمـواره مـهم ترین نقش در پیروزی مسلمانان و حفظ روحیه ایستادگی و مقاومت ملت‌های مورد ستم بوده است. باید اذعان کرد پیروزی انقلاب اسلامی نوید حضور دوباره دین و نظام مبتنی بر احکام دینی را بشارت داد.

تـاریـخ گـواه خـوبـی بـر این ادعا است که استکبار جهانی و وابستگانش نسبت به انقلاب‌ها و نـهـضـت‌هایـی کـه مـبـتنی بر مکتب بوده اند سخت دشمنی کرده، حیات این انقلاب‌ها را مساوی با زوال و نابودی خود می‌دانند. " آنچه که بدخواهان ودشمنان این ملت درپی آن هستند، سلب این انگیزه وایمان ازمردم است"9

شیوه‌های دشمن در مبارزه با نظام اسلامی:

در مـوضـوع دشـمـن شـنـاسـی، تـوجه به شیوه و روش دشمنان در جهت براندازی نظام اسلامی بسیار مهم است. ازمهمترین شیوه دشمن عبارتنداز؛

1. تحقیر فرهنگ اسلامی.

دشمن به خوبی درک کرده است که اگر ملتی از نظر فرهنگی، اتکاء به فرهنگ خود نداشته باشد زمینه فروپاشی استقلال فکری آن‌ها و در نتیجه پذیرفتن همه نوع زمینه‌های استعماری توسط آنان، فراهم خواهد بود. رهبر انقلاب، تهاجم و شبیخون فرهنگی را از جمله علائم تلاش جبهه استکبار برای بی محتوا کردن نظام اسلامی خوانده و تأکید کرد "درک هوشمندانه این موضوع و دفاع از "ارزشهای اسلامی و انقلابی"، وظیفه اینجانب و مردم است که به فضل الهی، مردم، امروز با هوشیاری، درک بالا و قدرت تحلیلِ تحسین برانگیز، در صحنه حاضرند"10

2. استفاده از روش‌های گوناگون تبلیغی.

تـبـلیغات و جنگ روانی از کارآمدترین روش‌های دشمن برای دست یابی مجدد به منافع از دست رفته خود در ایران است. رهبری می‌فرماید." یکی ازتوطئه‌ها و تهدید‌های دشمن، ایجاد اختلاف بین و دردرون کشورهای اسلامی است. در واقع، بهترین ابزار و وسیله‌ای که دشمن دراختیاردارد، این است که بین مسلمین اختلاف ایجاد کند"11

3. ترویج آزادی وارداتی.

از شیوه‌های دیگر دشمن در جهت رسیدن به مقاصد و نیّات پلید خویش، ترویج آزادی وارداتی (اشـاعـه بـی بـنـد و بـاری و فـساد) می‌باشد. جریان تاریخی فروپاشی تمدن اسلامی در (اندلس ) سند گویایی است که پرده از حرکات پنهانی دشمن برمی دارد. مقام معظم رهبری معتقد است درتفکر اسلامی و مکاتب غربی تفاوتهای اصولی واساسی دربیان مرزهای آزادی و تعیین چارچوب ان وجود دارد. و اگر بخواهیم نسبتی بین تفاوت آزادی درغرب و اسلام ارائه دهیم این نسبت عموم و خصوصی من وجه خواهد بود. "درتفکر اسلامی و مکاتب غربی تفاوت‌های اصولی و اساسی دربیان مرزهای آزادی و تعیین چارچوب آن وجود دارد.... اسلام در برخی از زمینه‌ها دایره را از این محدودتر می‌کند و در بعضی از زمینه‌ها آن را گسترش می‌دهد و به اصطلاح طلبگی‌، بین نظر اسلام و نظر رایج دردنیای غرب درباب، آزادی، عموم و خصوص من وجه است. دربرخی ازچیزها مانظر غرب رابسیار محدود، تنگ بینانه و دربعضی ازامور آن رابیش ازحد وسعت یافته و نزدیک به بی بند و باری می‌دانیم 12

ایشان می‌فرماید "یک انسان برای اینکه آزاد باشد کافی نیست که زیرسلطه انسان دیگر یا حکومت جبارنباشد، بلکه لازم است که زیر سلطه قوه غضبیه و شهویه خودش هم نباشد انسانی که براثر ضعف،ترس، طمع، حرص و شهوات نفسانی مجبور می‌شود تحمیلات و محدودیتهایی را قبول کند آن انسان هم درحقیقت آزاد نیست"13

4. تفرقه افکنی 

از قدیمی ترین و مؤ ثرترین شگردها و شیوه‌ها جهت مقابله با یک حکومت و در نهایت براندازی آن، ایجاد (تفرقه ) در بین اقشار گوناگون آن ملت می‌باشد.

دشمنان جمهوری اسلامی، از همان آغاز، به این شیوه روی آوردند.رهبری می‌فرماید." استکبارتلاش می‌کند تک تک دولت‌ها و حکومت‌های اسلامی را با چیزهای جزیی و با وعده ای واهی ازبدنه دنیای اسلام جدا کند ووضع همین چیزی می‌شود که هم اینک درجهان اسلام وجود دارد"14

5. ایجاد ناامنی و هرج و مرج.

از دیگر شیوه‌های دشمن جهت مقابله با نظام اسلامی، ایجاد ناامنی و هرج و مرج می‌باشد. ایجاد نـاامـنـی زمـیـنـه مـنـاسـبـی بـرای تـضـعـیـف روحـیـه مـقاومت و ایستادگی مردم خواهد بود و توجه کارگزاران نظام را از موضوعات کلیدی و اصلی به موضوعات فرعی و جنبی سوق می‌دهد.

دلسـرد و ناامید کردن مردم، ایجاد حس بی اعتمادی نسبت به مسؤ ولان نظام، اعلام وجود مشکلات، مـوانـع و تـنـگـناهای مختلف اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و نظامی و القای این که این مشکلات حـل نـشـدنی است، برخی از مواردی است که با پیروزی انقلاب اسلامی از طریق دشمن، در جهت ایـجاد ناامنی به کار گرفته شد. "امروزاگر دردنیا ظلم وجود دارد، اگرسلطه وجود دارد، امروز اگرتمدن خشن غربی، دنیا را پرکرده است وغارت اموال ملتها به وسیله مراکز جهانی وجود دارد، اینها به خاطر وجود هرج ومرج وانزوای اخلاق انسانی است"15

6. به کارگیری ابزاری روشنفکرنماها و احزاب.

بـرجـسـتـه تـریـن ویـژگـی انـقـلاب اسـلامـی ایران، احیای هویت دینی بود که با رهبری‌های خردمندانه امام به ثمر نشست. دشمن که برای نابودی این هویت دینی از همه ترفندها و حیله‌ها اسـتـفـاده کـرده بـود، ایـن بـار بـه فـکـر اسـتـخـدام تـعـلیـم یـافـتـگـانِ فـرهـنـگ غرب، یعنی روشـنـفـکـرنـمـاهـای وابـسـته افتاد. این افراد وابسته که توسط بیگانگان انتخاب می‌شوند، نسل جوان را آماج تیرهای زهرآگین استعمار قرار می‌دهند و ضمن دفاع از فرهنگ غربی و ره آورد آن، دیـن و فرهنگ دینی را زیر سؤ ال می‌برند. رهبری در مورد روشنفکر درایران می‌فرماید: "من بارها گفته‏ام که روشنفکری در ایران، بیمار متولّد شد. مقوله روشنفکری، با خصوصیّاتی که در عالم تحقّق و واقعیّت دارد - که در آن، فکر علمی، نگاه به آینده، فرزانگی، هوشمندی، احساس درد در مسائل اجتماعی و بخصوص آنچه که مربوط به فرهنگ است، مستتر است - در کشور ما بیمار و ناسالم و معیوب متولّد شد. چرا؟ چون کسانی که روشنفکران اوّلِ تاریخ ما هستند، آدمهایی ناسالمند."16

راه حل‌های مبارزه با دشمن:

از مهمترین راه حل مبارزه با دشمن ازمنظر و نگاه رهبری، توجه به سه اصل اساسی است:

1. هوشیاری و درک موقعیت

2. جرأت اقدام و نترسیدن از سختی‌ها و خطرها

3. ایمان و امید به آینده

ایشان نسبت به این سه اصل می‌فرماید " هوشیاری و درک موقعیت ـ جرأت اقدام و نترسیدن از سختی‌ها و خطرها ـ و ایمان و امید به آینده سه درس مهم [هستند] این درسهای مهم، راهگشای امروز و آینده ملت و کشور است".17

ایشان از یک طرف از مردم می‌خواهد که هوشیار باشند زیرا "دشمن گاهی با ده واسطه یک فرد ساده لوح و بیچاره‏ای را تحریک می‏کند که حرفی را بزند و یا موضعگیری غلط و ناشیانه‏ای را انجام دهد؛ و ممکن است چنین فردی، حتی خودش هم نداند که عامل دشمن است. بنا بر این باید هوشیار بود؛ و من امیدوارم که ملت ایران در شناخت دشمن اشتباه نکند. دشمن، استکبار جهانی است. دشمن، آمریکاست و دشمن، صهیونیستها هستند."18

وازطرف دیگرعلاوه برهوشیاری وآگاهی مردم، آمادگی لازم جهت مبارزه با دشمنان اسلام را داشته باشند." ملت ایران به همان نسبت که دشمن، روشهای خود را در توطئه علیه ایران اسلامی پیچیده‏تر می‏کند، باید بر هوشیاری و آگاهی خود بیفزاید و با آمادگی معنوی، فکری، سیاسی و حفظ وحدت و اتصال و ارتباط با یکدیگر، چهره دشمن را در هر لباسی که هست، شناسایی کند."19

پی‌نوشت‌ها:

1. سخنرانی رهبری در اجتماع بزرگ نیروى مقاومت بسیج مردمى به مناسبت سالروز تشکیل بسیج ????/??/??.

2. بیانات در دیدار اعضای اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانش آموزان ، 14/3/82.

          3. همان، 20/3/1380.

4. همان،‌ درتاریخ ????/??/??.

5. همان.

6. همان، در اجتماع بزرگ نیروى مقاومت بسیج مردمى به مناسبت سالروز تشکیل بسیج: ????/??/??

7. دیدار هزاران نفر از مردم مؤمن و انقلابی آذربایجان شرقی ????/??/??.

8. به مناسبت بیستمین سالگرد پیروزی انقلاب، 21/11/1377.

9. بیانات رهبری /20/3/1380.

10. همان.

11. همان، 24مرداد 1374.

12. همان.

13. همان.

14. همان، 5/6/1380.

15. همان، 21/8/1380.

16. همان

17. همان.

18. همان.

 نوشته شده توسط باران در دوشنبه 89/11/4 و ساعت 5:1 عصر | نظرات دیگران()

کلمه تحریف بار معنایی خاصی دارد و ما معمولا آن را برای پدیده یا اقدامی به کار می‌بریم که یک واقعیت را از وضعیت اصلی خودش خارج کند. تحریف لزوما به این معنی نیست که اصل واقعه یا متن تغییر کند بلکه بیشتر به کارکردهایی که آن واقعه یا مسأله داشته برمی‌گردد که آیا آنها در همان بستر و جایگاهی که باید معنا بدهد و به کار برود معنا می‌شود و به کار می‌رود یا نه؟ همان بحثی که در قرآن هم در مورد تحریف کلام الهی مطرح است که" یحرفون الکلم عن مواضعه". تحریف دقیقا به این معناست که آن واقعیت وحقیقت تاریخی را عمداْ از جایگاه خودش خارج کرده و به سمتی ببرند که مقصود و هدف اولیه نبوده است.

بخشی از ناسازگای‌هایی که در تاریخ یا حال حاضر شاهدیم کارکرد تحریف را دارد چرا که تفسیری از عاشورا ارایه کرده است که معارض با واقعیت عاشوراست یا در نقل واقعه عاشورا مسایلی را بیان کرده که این نقل باعث می‌شود ما در فهم فلسفه عاشورا دچار اختلال و اشتباه شویم و یا در درک صحیح هدف این قیام دچار مشکل شویم حال چه قصد تحریف داشته باشند چه نداشته باشند.

دربررسی این موضوع باید به یاد داشته باشیم که واقعه عاشورا یک واقعه تاریخی است نه اسطوره یا حقیقتی ورای زمان و مکان که وقتی از عاشورا صحبت می‌کنیم اصلا لزومی نداشته باشد آنچه می‌گوییم واقعیت داشته باشد و هر چه بگویم قابل توجیه است و نه اینکه از یک واقعیتی که در کل تاریخ سریان و جریان دارد صحبت می‌کنیم هر چند که احتمال دارد تاثیرها یا فلسفه آن زمان و مکان نداشته باشد اما واقعه عاشورا یک واقعه تاریخی است. اتفاقی است که در روز دهم محرم سال 60 یا 61 و یا 62 هجری بنا به روایت‌های مختلف اتفاق افتاده است لذا باید این واقعه را به عنوان یک واقعیت و خبر ببینیم. باید ابعاد مختلف این واقعه را با توجه به فاصله زمانی که با آن داریم ارزیابی کنیم چه بخواهیم و چه نخواهیم الان هزار و چند صد سال فاصله زمانی بین ما و آن واقعه وجود دارد که این فاصله را نقل‌ها و روایت‌های مختلف و متعددی پر می‌کند چه مکتوب چه شفاهی. احتمال دارد عده‌ای معتقد باشند که از نظر وجدانی یا مقام معنوی در شرایطی هستند که یک اشراق و یک نوع عرفانی نسبت به اصل واقعه پیدا کرده اند ولی اینها قابل استناد نیستند. حالا ما اینجا یک بحث داریم که آیا نقل تاریخی عاشورا درست بوده است و هر آنچه در روز عاشورا اتفاق افتاده درست نقل شده یا نه؟ می‌توانیم بگوییم که لزوما اینگونه نیست وقتی نگاه کنیم می‌بینیم در نقل اینکه چه اتفاقی افتاده، حضرت چه وقتی چه گفتند یا اینکه چه واقعه‌ای قبل از چه واقعه‌ای اتفاق افتاده و چه واقعه‌ای بعد از چه واقعه‌ای اتفاق افتاده اختلاف نظر وجود دارد. وقتی اختلاف نظر وجود دارد معلوم است که بعضی از روایات‌ها درست است و بعضی از روایت‌ها درست نیست مثلا در یک روایت داریم که حضرت علی‌اکبر ع؛ آخرین فردی است که شهید می‌شوند و در روایت دیگری داریم که حضرت عباس ع، آخرین کسی است که شهید می‌شوند. نمی‌شود هر دو این روایت‌ها صحیح باشند چرا که عاشورا یک واقعه تاریخی زمانی مکانی است که فقط یکی از روایت‌ها از آن درست است پس در نقل تاریخی هم طبیعتا اشتباهاتی بوده است که حالا اینکه از روی عمد بوده یا غیرعمد بحث دیگری است. بحث بعدی بحث ماهیت قیام است و اینکه فلسفه این قیام چه بوده است؟ فلسفه قیام یا ماهیت قیام دیگر مساله روز دهم محرم سال 60 یا 61 و یا 62 هجری قمری نیست. مساله این است که این جریان در کدام فضای تاریخی و در کدام شرایط اجتماعی و سیاسی شکل گرفته است و حضرت اباعبداله خودشان در این مسیر و این جریان چه فلسفه‌ای یا چه هدفی را برای قیام خود بیان کرده‌اند. لذا باید برگردید به چند سال قبل از وقوع واقعه عاشورا تا فلسفه این ماجرا را بفهمید گاهی اوقات هم مجبورید تا 40 یا 50 سال بعد را که مثلا در زمان امامت امام محمدباقر و یا بعدتر امام جعفر صادق امکان بیان بخشی از این فلسفه به عنوان میراث اهل بیت به وجود می آید را مطالعه کنید. یعنی نباید شما لزوما حول وحوش دهم محرم سالی که واقعه عاشورا رخ داده است را برای تحلیل و تبیین فلسفه این رخداد مطالعه کنید. برای فهم فلسفه این واقعه شما باید به ناچار هر دو طرف قبل و بعد از عاشورا را مورد مطالعه و مداقه قرار دهید. اما فلسفه آیا همان چیزی است که ما تحلیل می‌کنیم؟ این دقیقا جایی است که ما احتمال دارد دچار تفسیر به رأی ‌شویم. فرض کنید اگر ما از نظر کلامی یک اعتقادی نسبت به امام داشته باشیم و امام را به طور مطلق دارای علم غیب بدانیم و یا در حالی که او را معصوم و امام می‌دانیم اما او را دارای علم غیب ندانیم یا دارای علم غیب بدانیم اما بگوییم علم به غیب شرایطی داشته است و در اوضاع واحوالی پیش می‌آمده است نه به طور مطلق در تحلیل با مبانی متفاوتی مواجه خواهیم بود و لاجرم تفسیرهای متفاوتی را هم خواهیم شنید. چون عبارت‌ها یا نقل‌های تاریخی را همیشه با یک پیش‌فرض تحلیل می‌کنیم این پیش فرض‌ها کلامی هستند، فقهی هستند، قومی‌ هستند و حتی سیاسی هستند و غیره. فرض کنید وقتی شما از طایفه‌ بنی‌هاشم هستید وقتی به حضرت اباعبداله برخورد می‌کنید با یک پیش‌فرض متفاوتی برخورد می‌کنید تا کسی که از طایفه بنی‌امیه باشد. این تفاوت‌های مبنایی در تحلیل عاشورا امروز نیز وجود دارد. بله امروز هم این تفاوت‌ها وجود دارد. بحث‌های کلامی اکنون نیز وجود دارد. الان هم در بین شیعیان گروهی هستند که معتقد به علم به غیب امام به مفهوم مطلقش هستند و بعضی‌ها نیستند. ما بعضی از بزرگان را داریم که در تاریخ اسمشان را می‌برند ولی در کتب روایی از ایشان به عنوان فرد ثقه و قابل اعتماد یاد نمی‌شود با اینکه ما می‌دانیم ایشان از اصحاب هستند. جالب اینکه وقتی علت یابی می کنیم می بینیم از مولفان بزرگ شیعه اشاره کرده که او قایل به علم غیب در امام است لذا ثقه نیست. این چیزی است که الان بر عکس است و شاید الان ما بگوییم کسی که قایل به علم به غیب امام نیست ثقه نیست.. طبیعتا در تحلیل واقعه دعوا جد‌ی‌تر می شود تا نقل واقعه. آنجا ممکن است در نقل واقعه اشتباهی شده باشد ولی وقتی می‌آییم واقعه را تفسیر کنیم ریشه‌های کلامی وسایر مبانی ذهنی و تحلیلی مفسر در تفسیر واقعه دخالت می‌کنند. وقتی شما می‌خواهید تفسیر کنید که امام اصلا برای چه به کربلا آمدند؟ اگر قایل به علم به غیب باشید دیگر نمی‌توانید بگویید امام برای حکومت آمدند چرا که می‌دانستند شهید می‌شوند پس دیگر چه حکومتی؟ بعضی وقت‌ها دیگر معتقد می شوید که امام اصلا برای شهادت به کربلا آمدند چون ایشان می‌دانستند شهید می‌شوند و معنا ندارد دیگر قصد دیگری کنند. آن وقت برای اینکه این مسأله را توجیه کنید که برای شهادت آمدند اصلا یعنی چه؟ و اینکه این قضیه از نظر مبانی فقهی و عقیدتی چقدر قابل توجیه است با مشکل مواجه می‌شوید. یک شاخه دیگر از ناسازگاری‌هایی که وجود دارد بحث‌های آیینی است. بالاخره ما عاشورا را به عنوان یکی از شعایر اسلام یا شعایر شیعه شناسایی کرده‌ایم و عاشورا به یکی از موضوعاتی تبدیل شده که مبانی اعتقادی و نظام فکری ما آنجا متبلور می‌شود و ما با بزرگداشت آن و زنده‌نگاه‌داشتن یاد و خاطره حضرت اباعبداله می‌توانیم عقیده و آرمان خودمان را باز تولید و به جامعه ارایه کنیم. طبیعتا برای این کار در طول تاریخ یک مناسکی شکل گرفته است. شاید در روزهای اول در قالب عزاداری برای حضرت اباعبداله در حد گریه کردن مطرح بود و بعد می آید به قالب شعرهای عاشورایی در بین شعرای شیعه توسعه می یابد مسأله زیارت بارگاه حضرت سید الشهدا نیز که بر آن تأ کید فراوانی شده رونق می گیرد بعدها شاید در قالب محترم و مغتنم دانستن این روزها مناسک خاصی شکل می‌گیرد. مساله روزه گرفتن در روز عاشورا هم از مسائلی است که مطرح می‌شود. شما به بعضی از مستندات عامه مراجعه می‌کنید آنها روایت می‌کنند از پیامبر اکرم ص؛ که روزه‌گرفتن در روز عاشورا مستحب است اما شیعیان می‌گویند مکروه است که این کراهت ظاهرا از ائمه نیز نقل شده است. این تفاوت چرا اتفاق می‌افتد؟ فرض کنید بنی امیه برای اینکه روز عاشورا را یک روز عیدگونه فرض کنند می‌آیند روی مسأله روزه‌گرفتن در آن تبلیغ می‌کنند و از سوی دیگر اهل بیت ع، در برابر این تبلیغی که در مقام تحت تاثیر قراردادن واقعه عاشورا است می‌گویند اگر به آن قصد که بنی امیه در روز عاشورا روزه می‌گیرند یعنی آن را عید به حساب می‌آورند بگیرید روزه‌اش کراهت دارد . لذا می‌بینیم به رغم آنکه روایاتی مبنی بر استحباب روزه‌گرفتن در روز عاشورا هست روایاتی هم بر کراهت روزه‌گرفتن در روز عاشورا هست. لذا مناسک عاشورا هم به نوبه خودش مساله‌ای است. در یک دوره‌ای عزاداری و در دوره دیگری روضه‌خوانی تا اینکه می‌رسد به شبیه‌خوانی و در دوره اخیر هم می‌بینیم که علم و کتل و زنجیر و سینه‌زنی و بعد از آن هم می‌بینیم که در برخی مناطق قمه‌زدن و تیغ زدن و آسیب‌زدن به بدن که از حد متعارف و معقول خارج می‌شود . ما در واقع وقتی در باره واقعه عاشورا بحث می‌کنیم اصلا مناسک جزو اصل واقعه نیست. مناسکی که ما انجام می‌دهیم رسم و آیینی که برای روز عاشورا داریم اساسا مرتبط با خود روز عاشورا نیست و در این مورد آنچه ما در روایات و تاریخ داریم بحث عزاداری وگریه‌کردن برای حضرت اباعبدالله است اما سلیقه‌هایی مختلف آمده مداخله کرده واین آیین را به صورت فعلی شکل داده است. بعضی می‌گویند این علم چیست که در مراسم عاشورا می‌آورند و کلا پرچم چیست که بیرون می‌آورند. خوب ببینید در یک مناسک خیلی از اشیاء جنبه نمادی و آیینی دارند یعنی آنها نمادهایی در یک نمایش آیینی هستند. مثلا علم به دست گرفتن در یک دوره‌ای می توانسته نشان از این باشد که آن علمی را که در دست علمدار این غافله بوده و به زمین افتاده ما نگذاشتیم بر زمین بماند و این علم هنوز پا بر جاست و ما آن را در هر عاشورا به دست می‌گیریم. اما این علم از یک چیزی که علم بوده و به عنوان مثال فرض کنید یک چوبی بوده که پارچه‌ای دور آن می‌افتاده است به مرور تبدیل می‌شود به یک علامت فلزی که یک تیغه داشته اما این را می‌کنند سه تیغه و علم سه تیغه می‌‌شود پنج تیغه و این داستان ادامه می‌یابد تا امروز که علامت ها بیشتر از بیست تیغه دارند و اصلا دیگر کسی نمی تواند آن را بلند کند و این علم به زمین می‌افتد چرا که دیگر قابل بلند کردن نیست. این اتفاق و این نمادها هیچ ارتباطی به اصل عاشورا ندارد. این آئینی است که حول محور عاشورا شکل می‌گیرد ولی آن قدر فرمگرا و احساسی می‌شود که از اصل ماجرا دور میشود و حتی می‌رود سراغ چشم و هم چشمی که علامت ما از علامت فلان هیئت نباید کوچک‌تر باشد. و نتیجه می‌شود که عزاداران یک مسجد مشکلات زیادی از جمله در تدارک مکان و تنظیم هوای محیط و سایر لوازم و امکانات دارند آن وقت یک نفر می‌آید یک علامت برای آن مسجد می خرد که 30 میلیون تومان ارزش آن است. بعد آن می‌گذارند داخل آن مسجد که به هیچ دردی نمی‌خورد جد اینکه سالی یک بار در روز عاشورا باید آن را بیاورند بیرون و بچرخانند. علامت در حد نماد چیز خوبی بوده و هست. حتی شمشیر به دست گرفتن در آئین های عاشورایی هم از این جمله‌ است. قرار بوده است شیعه که در طول تاریخ این همه در محدودیت و زجر بوده و کشته شده است بیاید توان و استقامت خود را در قالب نمادین به دست گرفتن شمشیر نشان بدهد و بگوید من توان مقابله و قیام دارم. ولی آرام آرام وقتی می‌بینید این شمیشر در دست گرفتن به تنهایی خیلی کار برد ندارد یک نفر احساساتی می‌شود و از این شمشیر یک استفاده دیگری می‌کند و این حرکت باب می‌شود. قرار این نبوده است که فردی بیاید با شمشیر یا حتی زنجیر به خودش آسیب برساند و خلاف مسلمات عقیدتی عمل کند. یعنی ظهر عاشورا نماز اول وقت را رها کنیم و برویم سراغ قمه زدن. اینها دیگر ربطی به اصل قضیه ندارد و به ظرفیت‌ها و فهم فرهنگی افراد باز می‌گردد که هر چه عوام زدگی و جلب مشتری گردانندگان اینگونه مراسم‌ها بیشتر باشد قضیه خراب‌تر می‌شود. و معلوم نیست که خیلی تاثیر درستی بر روی اصل آئین داشته باشد مضاف بر اینکه اصل آئین را هم به سوی عصبیت و تعصبات و خود خواهی‌ها و هوا و هوس های ما منحرف می‌کند. ما این سه بعد را در مجموع قضیه داریم؛ یعنی سه بعد ناسازگاری در نقل تاریخی، ناسازگاری در تفسیر و تحلیل واقعه و ناسازگاری در مناسکی که حول آن شکل می‌گیرد فکر می‌کنم بیش از و پیش از آنکه مراسم و مناسبی برای این واقعه شکل بگیرد ما با تفسیر و نقل کار داریم . نقل واقعه عاشورا از بعد از وقوع واقعه در روز عاشورا شروع می‌شود ولی تفسیر این واقعه از قبل از روز عاشورا آغاز شده است به بیان دیگر طبیعتا شما برای تفسیر واقعه باید به آنچه منجر به وقوع واقعه شده است آگاهی داشته باشید و مثلا بروید تاریخ صدر اسلام تا روز عاشورا را بخوانید تا ببینید اصلا چرا کار حضرت ابا عبد الله (ع) به چنین جایی رسید. خلاصه اینکه گردانندگان جبهه مقابل امام حسین (ع) در روز عاشورا یک تحریفی و انحرافی در گذشته داشتند که به واسطه آن رو در روی حضرت ایستادند. پس تحریف عاشورا قبل از روز عاشورا شروع می‌شود کما اینکه برای آنکه روز عاشورا شکل بگیرد شریح قاضی حکم به کشته شدن حضرت ابا عبد الله داده است و سپاهیان مقابل امام حسین (ع) نیز با حکم قضایی حاکم شرع به جنگ ولی الله آمدند. این یعنی اینکه آنان تفسیری از عاشورا داشتند که با روح این واقعه منطبق نیست. حضرت ابا عبد الله معتقد بود که دارد یک حرکت اصلاحی می‌کند ولی آنها آمدند این حرکت را بغی یک حرکت سر کشانه تفسیر کردند. نقل و روایت یک واقعه را شما بعد از وقوع می‌توانید داشته باشید ولی تفسیر غلط از عاشوار از خیلی قبل‌تر‌ها شروع شده بود. همین که حضرت از مکه بیرون آمدند عده‌ای گفتند رفت تا حکومت را به دست بگیرد و تفسیر غلط از عاشورا را از همین جا شروع شد قبل از اینکه اصلا عاشورا اتفاق افتاده باشد لذا در دهم محرم که عاشورا رخ داده هم هر اتفاقی افتاد هر کسی بر مبنای تحلیلی که داشت آن را فهم کرد. نقل هم متاثر از همین تحلیل‌ها بوده است اما نقل های تحلیلی اما در خصوص جزئیات واقعه ما نوعی امانت داری را در مورخان اسلامی می بینیم. نکته مهم توجه به شخصیت راوی است الان نقل‌هایی که ما از روز عاشورا داریم می‌گویند که راوی می‌گوید فلان اتفاق افتاد یا فلان کسی فلان کار را کرده و فلان حرف را زد اما اصلا کاری با این نداریم، این راوی چه کسی بوده است؟ اگر راوی در خیمه گاه حضرت ابا عبد الله بوده که خوب است چون همه مردها جز معدودی همراه امام کشته شدند و اگر در لشکر یزید بوده که اصلا این داشته با امام جنگ می‌کرده است اگر هم از افرادی‌ بوده که به هر ترتیبی ایستاده بوده و نظاره گر جنگ بوده معلوم می‌شود که اینها تماشاچی صرف هستند و این سوال پیش می‌آید که آیا شما از تماشاچیان واقعه عاشورا می‌توانید تاریخ را نقل کنید. به نظر من تماشاچایان عاشورا حداقل از نظر کلامی با ما مشکل دارند و با ما همفکر نیستند. شاید اینها بعدا متاثر و متنبه شده باشند ولی در روز عاشورا یک شیعه معتقد نمی‌شود تماشاچی باشد. مستندی برای اینکه حضرت ابا عبد الله افرادی را مامور کرده بودند که صرفا در میدان مانده و به ثبت و نقل وقایع بپردازند سراغ ندارم. اما این مطلب را داریم که حضرت یک یا دو شب قبل از عاشورا به همراهانشان فرمودند من آن بیعتی که داشتید از گردنتان برداشتم و شما می‌توانید مرا ترک کنید و بروید و عده زیادی هم رفتند ولی حضرت به آنها گفت بروید نه اینکه بمانید و تماشاچی ماجرا باشید. احتمال دارد عده‌ای از اینها از کربلا فاصله نگرفته و فقط از لشکر خارج شده بودند. ولی در هر حال این آدم ها امام را تنها گذاشتند برخی وقت‌ها ما باید نقل‌ها با دقت فقط به عنوان یک نقل تاریخی نگاه کنیم، یعنی به حسن برداشت و تفسیر راوی نباید توجه کنیم چون اغلب این راویان اگر از اهل بیت نبوده باشند یا در لشکر یزید بوده‌اند یا تماشاچی بوده‌اند چرا که اصحاب ابی عبد الله (ع) همه شهید شدند و از مردان اهل بیت فقط امام شجاد (ع) که بیمار بودند و امام محمد باقر پنج ساله و یکسری از اهل بیت پیامبر که اغلب زن هستند. یعنی اگر روایتی در مورد عاشورا از اهل بیت نباشد راوی یا دست اول نیست، یا تماشاچی بوده و یا در لشکر یزید بوده است. اینها زمینه‌های اشتباه است تا ببینیم اشتباهات و خطاها در نقل و تفسیر واقعه عاشورا کدام‌ها بوده‌اند. یعنی در این سه حوزه اشتباه‌ها رخ داده است. ببینید ما کلا سه گروه داریم که می‌شود گفت در وقوع خطا در نقل و تحریف واقعه عاشورا نقش داشته‌اند یکسری از اینها مخالفان عقیدتی حضرت هستند. اینها کسانی اند که اساسا با قیام حضرت ابا عبد الله (ع) موافق نیستند یا اساسا جریان شیعی و امامت را قبول ندارند و به هر حال نوع عملکرد امام برایشان به هر دلیلی توجیهی ندارد. گروه بعدی افرادی هستند که در خصوص ائمه دچار غلو و هیجان‌های نامتعادلی شده اند که گاهی خود اهل بیت آن را نپذیرفته‌اند. دسته دیگر نیز کسانی هستند که بیشتر برای مجلس گردانی و گرم کردن این مجالس آمده اند مفاهیم و مطالبی را بیان کرده‌اند. مثل این افراد مثل شاعری است که می‌خواهد حس خودش را از واقعه بسراید و یا درباره نجوای ابا عبد الله شعر می‌گوید. این شعر وزن و قافیه‌ای دارد که طبیعتا حضرت خود را در وزن و قافیه شعر این شاعر محدود نکرده بوده است. وقتی قافیه این شاعر تنگ می‌آید یا وزنش درست نمی‌شود او کلمات را جا بجا می‌کند و این مفاهیم را تغییر می‌دهد عوام الناس یا مردم ما عموما با این دسته از مفاهیم آشنا هستند نه با اصل متون و عباراتی که حضرت ابا عبد الله خودشان به کار برده‌اند چرا که یا دسترسی به آنها ندارند یا زبان عربی را بلد نیستند و یا منابع اولیه را نمی‌شاسند و در نهایت وقتی می‌خواهد آنچه ما در واقعه عاشورا گذاشته است را بخواند می‌رود یک منبع دست چهارم زبان فارس رجوع می‌کند که نگارنده هم در بین آن چند شعر از شاعران معاصر و غیر معاصر گنجانده که این اشعار بیشتر به وزن وقافیه خود وفا دار بوده‌اند تا به اصل روایت، خوب این شاعر در یک وزن و قافیه خاص داشته حسن خودش را می‌گفته است و این نه حس حضرت ابا عبد الله است نه کلام ایشان و نه وزن و قافیه‌ انتخابی شاعر لزوما مرتبط و مناسب بحث است. اصلا احتمال دارد شاعر در انتخاب وزن و قافیه هم اشتباه کرده و یک وزن بزمی را برای نقل یک رزم به کار برده باشد. طبیعتا آن مفاهیم با همان ظرفیت‌های غلط منتقل می‌شود چرا که مردم در سطح عمومی از این دست از محصولات برای ارتباط با اصل ماجرا بهره می‌برند. ما حق نداریم بیایم حسن خودمان را مقلا برای اینکه وزن وقافیه شعرمان جور دربیاید هر طور می‌خواهد بیان کنیم. در تاریخ داریم که حضرت ابوالفضل حضرت ابا عبد الله را در تمام طول عمرشان به اسم یا به عنوان برادر صدا نکردند و همیشه ایشان را به کنیه صدا کرده‌اند حالا بیاییم یک صحبتی از حضرت ابوالفضل بگذاریم که شاعر در شعرش قافیه یا حسین را انتخاب کرده و سخنانی را از حضرت ابوالفضل نقل کند و از قول ایشان امام را حسین خطاب کند. ما حق نداریم حس را جایگزین اصل ماجرا کنیم. البته اینها در مقام احساس خوب است اما نباید این حس جای اصل روایت را بگیرد چرا که امام در عاشورا لزوما منطبق بر صنعت ادبی که شاعر در شعرش انتخاب کرده است حرکت نکرده‌اند. اینجا کار خیلی سخت می‌شود و شاعر برای اینکه احساش را بیان کند به اصل واقعه خدشه وارد می‌کند و نویسنده برای اینکه داستانش خوب از آب در بیاید یک مسئله احساسی و عاشقانه را هم وارد می‌کند و برای اینکه داستان همه‌اش کشتار و خونریزی نشود یک عروسی هم آن وسط راه می‌اندازد. ما نمی‌خواهیم ذوق هنری را کور کنیم ولی هنر و احساس نباید به اصل قضیه آسیب بزند و ما نباید تمام ظرفیت‌های عاشورا را ببریم در قالب خلاصه کنیم. ما در یک نمایشنامه مجبوریم افرادی را برای ایفای نقش شحصیتهای حاضر در واقعه آماده کنیم اما باید حواسمان باشد که قیافه این آدم ها، رفتارها و حرکت‌های آنها مدل ذهنیتی است که از امام و اصحاب او در ذهن ما شکل می‌گیرد. مثلا می‌بینیم طرف نقش حضرت ابا عبد الله را در تعزیه بازی می‌کند قبل از اینکه وارد میدان شود دارد سیگار می‌کشد. خوب بچه‌ای که این صحنه را دیده است می‌گوید من رفتم دیدم امام حسین داشت سیگار می‌کشید. آن بچه دیگر درک این را ندارد که بین این دو تمایز قائل شود. رفتارهای هر کدام از این سه گروه قابل بررسی است. معاندین، غلات و مجلس گردان ها کسانی بوده‌اند که در ورود خطا و اشتباه در تحلیل و روایت واقعه عاشورا نقش داشته‌اند و عموما مورخین ما هم از این سه حالت خارج نبود‌ه‌اند کسانی که آمده‌اند تحلیل تاریخی از عاشورا ارائه داده‌اند یا مخالف بوده‌اند، یا غلو کرده‌اند و یا مثلا گفته‌اند بگذار این تحلیل که ما ارائه می‌کنیم تحلیل داغی باشد و الا اگر یک نفر مخالف نباشد و واقعا براساس مستندات موجود بخواهد تحلیل بدهد کمتر دچار اشتباه و خطا می‌شود که تحلیل او با اصل واقعه ناسازگار باشد. دکتر قاسم محمدی

 نوشته شده توسط باران در دوشنبه 89/11/4 و ساعت 4:51 عصر | نظرات دیگران()

زینب، خواهر حسین(ع) لذت پیروزی را  در کام ابن زیاد و بنی امیه خراب کرد و در جام پیروزی آنان قطرات زهر ریخت، در همه حوادث سیاسی پس از عاشورا ،‌همچون قیام مختار و سقوط دولت امویان و برپایی حکومت عباسیان  و ریشه دواندن مذهب تشیّع ، زینب، قهرمان کربلا نقش برانگیزنده داشت.

                                                                                بنت الشاطی (نویسنده مصری)

 نوشته شده توسط باران در سه شنبه 89/10/28 و ساعت 12:54 عصر | نظرات دیگران()

12نفر از سپاه عمر سعد به سپاه امام حسین(ع)آمدند. به جز حر وپسرش چند نفر دیگر هم بودند که متحول شدند و ازسپاه  عمر سعد به سپاه امام رفتند و آخرش هم شهید شدند. آخرین نفرها هم ابوالفتح و دو برادرش بودند که بعد از شهید شدن اباعبدا... وقتی حضرت زینب(س) فریاد زد آیا بین شماها مسلمانی وجود ندارد، آمدند و جنگیدند و کشته شدند.

3نفر ازطرف امام حسین(ع) قبل از حرکت خودشان به کوفه فرستاده شدند. اولین سفیر مسلم بن عقیل  بود. دو سفیر دیگر هم بودند، قیس بن مسهر سیداوی و عبدا...بن یقطر یا بق تر یا بُختُر که برادر رضاعی امام حسین(ع) بوده است.

1 اولین زائر امام حسین(ع) جابربن عبدا... بوده است. جابربن عبدا... اولین کسی است که در روز اربعین به زیارت اباعبدا...الحسین(ع) می رود و شهیدان کربلا را زیارت می کند.    منتظر عددهای بعدی باشید...

                                                                روزنامه خراسان (هفته نامه جیم) به تاریخ:9/10/89

 نوشته شده توسط باران در سه شنبه 89/10/28 و ساعت 12:48 عصر | نظرات دیگران()